Το μεσημέρι είναι μια μαγική στιγμή κατά την οποία ο ήλιος μοιάζει να σταματάει σε ένα καίριο για την πορεία του σημείο. Σημαίνει την ύψιστη στιγμή για το πνευματικό φως. Στο μεσημέρι δε υπάρχουν σκιές, αλλά επίσης είναι το σημείο όπου αρχίζει η πτώση της δύναμής του. Λαμβάνοντας υπόψη την αντίφαση φως-σκοτάδι, ήλιος-φεγγάρι, το μεσημέρι είναι επίσης η στιγμή της ελάχιστης δύναμης της σελήνης, κι όλων όσων αυτή αντιπροσωπεύει.
Γι’ αυτό, πολλοί συγγραφείς θεωρούν ότι τα όνειρα τα οποία εκτυλίσσονται μεσημέρι δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία, καθώς χωρίς σκιές, χωρίς φεγγάρι ή σκοτάδι, δεν έχουν θέση τα όνειρα, η χίμαιρα, η φαντασία, το υποσυνείδητο… υπάρχει μόνο το πραγματικό.
Αλλά τα όνειρα του μεσημεριού επίσης έχουν την άλλη σημασία, αυτή της παρακμής της ίδιας της ζωής. Η δράση στα όνειρα αυτά, όταν αναφέρονται στη ζωή του ανθρώπου που βλέπει το όνειρο, λαμβάνει χώρα στο δεύτερο μισό της ζωής του, ή αναφέρεται σε γεγονότα που έχουν ήδη γίνει , στο πώς θα καταλήξουν τα πράγματα στην ιδιωτική, ερωτική, επαγγελματική ή δημόσια ζωή του. Αλλά πάντα ήδη υπάρχοντα και κρίσιμα, ποτέ κάτι που αρχίζει τώρα ή στο μέλλον.
Τα μεσάνυχτα είναι ακριβώς το αντίθετο, είναι εκείνη η μαγική στιγμή κατά την οποία πεθαίνει μια μέρα και γεννιέται μια άλλη. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το πρώτο μισό της νύχτας είναι η περίοδος κύησης και τα μεσάνυχτα η γέννα, ενώ το δεύτερο μισό της νύχτας είναι η απαρχές της ζωής, η οποία έχει αρχίσει πλέον αλλά ακόμα δεν έχει περάσει στον κόσμο του συνειδητού.
Αλλά παρ’ όλο που το μεσημέρι αναγνωρίζεται χωρίς την παραμικρή αμφιβολία λόγω της έλλειψης σκιών, τα μεσάνυχτα δεν μπορούμε να τα αναγνωρίσουμε , οπότε ,από τη στιγμή που στα όνειρα μπορούμε να εξηγήσουμε μόνο ότι υπάρχει, η ερμηνεία που ταιριάζει εδώ είναι της Νύχτας
