Σε κάποιους ανθρώπους προχωρημένης ηλικίας είναι πολύ δύσκολο να το δεχτούν συνειδητά ότι πλέον γερνάνε. Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν είναι σπάνιο να έχουμε τέτοια όνειρα, τα οποία φυσικά θέλουν να πούνε ότι βρίσκονται στο φθινόπωρο της ζωής τους.
Σε τέτοια περίπτωση, το άτομο βλέπει στον ύπνο του να περπατάει μόνο ή με παρέα, με ή χωρίς μπαγκάζια, σε ένα δρομάκι με χρώματα χρυσοκόκκινα εξαιτίας των φθινοπωρινών, πεσμένων φύλλων από τα δέντρα και τους θάμνους. Είναι όνειρα που μπορούν να πάρουν απεριόριστες μορφές, αλλά το φόντο είναι πάντα ίδιο : το φθινοπωρινό δρομάκι.
Η σημασία τέτοιων ονείρων είναι μεγάλη, καθώς αν σιγά σιγά προσπαθούμε υποσυνείδητα να πάρουμε απόφαση ότι η ύπαρξή μας έχει μια φυσιολογική εξέλιξη, η οποία οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στα γηρατειά και στο θάνατο, όταν θα εμφανιστούν οι πρώτες αδυναμίες λόγω ηλικίας, θα μπορέσουμε να το δεχτούμε σαν κάτι το φυσικό, όπως και το θάνατο. Αλλά αν αυτή η πεποίθηση δεν είναι ολοκληρωτικά εδραιωμένη μέσα μας και περιορίζεται σε μια θεωρητική προσέγγιση, το τέλος της ζωής θα μετατραπεί σε μια κόλαση απελπισίας.
