Ο Ποσειδώνας στην πορεία του μέσα στον ζωδιακό κύκλο, μπήκε στους Ιχθύς οριστικά τον Φεβρουάριο του 2012, και θα αποχωρήσει πάλι οριστικά τον Ιανουάριο του 2026, για να συνεχίσει την αέναη πορεία του, προς τον Κριό και τα επόμενα ζώδια.
Ο Ποσειδώνας θα παραμείνει λοιπόν, περίπου 14 χρόνια μέσα στους Ιχθύς, που είναι και η θέση της κυριαρχίας του, για να εκφράσει τα αιτήματά του, στην ανθρωπότητα.
Όλα αυτά τα χρόνια, θα μας εκπαιδεύσει και αν δεν θέλουμε θα μας αναγκάσει, έτσι ώστε να μάθουμε το μάθημα, που έρχεται να μας διδάξει.
Αστρολογικά, στον πλανήτη Ποσειδώνα προσδίδουμε τις ιδιότητες του αόρατου, του αφηρημένου, του άπιαστου και του απατηλού, του άυλου, εκείνου που δεν μπορεί να ορισθεί με τους φυσικούς νόμους, και να γίνει αντιληπτό με τις πέντε αισθήσεις.
Του δίνουμε δηλαδή, όλες τις ιδιότητες που δεν μπορούμε να περιγράψουμε με λέξεις, αλλά με αφηρημένες έννοιες, που δεν ανήκουν στην σφαίρα του φυσικού, αλλά του μεταφυσικού.
Και για αυτό λέμε ότι τον Ποσειδώνα δεν τον αφορά η γήινη πραγματικότητα, αλλά μια άλλη πραγματικότητα, που δεν είναι ορατή με τις πέντε αισθήσεις.
Μπορούμε να την αντιληφθούμε μόνο με την ψυχή, δηλαδή το αόρατο εκείνο κομμάτι του εαυτού μας, που μας κατευθύνει για να διαχειρισθούμε τις υποχρεώσεις μας, όχι μόνο τις γήινες αλλά και τις ουράνιες.
Πως όμως να περιγράψουμε, όλα αυτά που φανταζόμαστε, εμπνεόμαστε, ονειρευόμαστε, ή νοιώθουμε όταν προσευχόμαστε ή διαλογιζόμαστε; Πως να μετρήσουμε την ένταση, τον χρόνο, τα χρώματα, τους ήχους που μας χαρίζει ο Ποσειδώνας μας;
Ένας τρόπος είναι μέσα από την τέχνη, όπου μπορούμε να εκφράσουμε τον Ποσειδώνα μας, αλλά βέβαια όχι όλοι!
Αυτός είναι και ο λόγος, που την τέχνη την αντιλαμβάνεται ο καθένας με δικό του τρόπο, αφού τα συναισθήματα του καθενός, που ερεθίζονται από αυτήν, είναι τελείως υποκειμενικά και απροσδιόριστα, γιατί ακριβώς πηγάζουν, από τα κέντρα του εγκεφάλου του, που δεν είναι ακόμη, επαρκώς μετρήσιμα από την επιστήμη.
Ένας άλλος τρόπος να εκφράσουμε τον Ποσειδώνα μας, είναι η πίστη μας προς τις Θείες δυνάμεις, που και αυτή έχει τελείως υποκειμενική χροιά.
Έτσι, ότι δεν καταλαβαίνουμε με τους νόμους της φύσης και της θρησκείας μας, όταν αναλύει και αντιλαμβάνεται ο νους μας, το ονομάζουμε μεταφυσικό. Μέσα σε μία λέξη δηλαδή, βάζουμε ότι δεν μπορούμε να αντιληφθούμε νοητικά.
Η πραγματική φύση του ανθρώπου όμως, δεν είναι το φυσικό του σώμα μόνο, αλλά και η ψυχή του. Η ψυχή έχει και αυτή τις ανάγκες της, αλλά αυτές οι ανάγκες δεν έχουν καμιά σχέση με την γήινη πραγματικότητα.
Την ψυχή την νοιώθουμε, όταν μένουμε σιωπηλοί και αφουγκραζόμαστε την εσωτερική φωνή που μας μιλάει και μας κατευθύνει . Η ψυχή δεν έχει σχέση με τον μικρό και ανασφαλή εαυτό μας, αλλά με το Θείο κομμάτι της ύπαρξης μας.
Η ψυχή είναι ευχαριστημένη, όταν υπάρχει αρμονία, ομορφιά, γαλήνη, ειρήνη, αγάπη, τρυφερότητα και όλα τα θετικά συναισθήματα.
Η ψυχή αρρωσταίνει, όταν το υπόλοιπο κομμάτι του εαυτού μας, είναι μέσα στην άρνηση, την κατήφεια, τον θυμό, τον πόνο της προσκόλλησης, του αυταρχισμού, της εγωπάθειας, που νομίζει ότι είναι το κέντρο της γης, αγνοώντας την ύπαρξή των αναγκών της ψυχής.
Εμποδίζοντας την ανάγκη της ψυχής να μοιραστεί, να αγαπήσει, να βοηθήσει, να συμπονέσει, δεδομένου ότι ξέρει την Θεϊκή της υπόσταση, την αρρωσταίνουμε. Γιατί η τροφή της ψυχής είναι η ενότητα, και κάθε φορά που η γήινη προσωπικότητα διαχωρίζεται από την ψυχή λόγω της ανασφάλεια της, η ψυχή μένει φτωχή, με ακάλυπτες τις ανάγκες της.
Για να καταλάβουμε τον Ποσειδώνα μας λοιπόν, θα πρέπει να καταλάβουμε τις ανάγκες της ψυχής μας. Όταν η ψυχή είναι άρρωστη, τότε και το σώμα αρρωσταίνει και αυτό το ονομάζουμε ψυχοσωματική διαταραχή.
Κάποτε, οι άνθρωποι ήταν ψυχικά, πιο υγιείς, γιατί είχαν ένα πιο υγιή τρόπο ζωής. Μοίραζαν τις ζωές τους ευκολότερα, πίστευαν στην θρησκεία, και είχαν μια επαφή με την ψυχή τους, καλύτερη από αυτήν του σημερινού ανθρώπου.
Σήμερα ο άνθρωπος ενδιαφέρεται μόνο για την άνετη εξασφάλιση της καθημερινότητα τους, και έχει ξεχάσει τις ανάγκες της ψυχής του.
Ο συντονισμός με την φύση που έχει ένα αποτέλεσμα ψυχικής γαλήνης και ισορροπίας, όπως και η προσευχή, η χαλάρωση ή ο διαλογισμός, θεωρούνται συνήθειες για λίγους.
Και όμως αυτό είναι μία ακάλυπτη ανάγκη για τον σημερινό άνθρωπο, που κυνηγάει τις ώρες της ημέρας, μέσα σε μια πόλη, που όλοι τρέχουν να προλάβουν χωρίς να έχουν αξιολογήσει τι κυνηγάνε. Μια ζωή με αμέτρητες ανάγκες, και ίσως οι περισσότερες χωρίς ουσία και νόημα.
Ο Ποσειδώνας λοιπόν, θα μας διδάξει να υπηρετούμε αλτρουιστικά, να συμπονούμε, και να συμπάσχουμε τους αδύναμους, και αυτό μέσα από νέες καταστάσεις, που μπορεί να είναι καινούργιες αρρώστιες, κλιματικές ανωμαλίες σε όλον τον πλανήτη, νέα χημικά, που οι άνθρωποι έχουν εφεύρει, για να τα κάνουν υπερόπλα. Όπλα για να τα χρησιμοποιούν να εξοντώσουν τους εχθρούς, δηλαδή τους άλλους ανθρώπους, με κίνδυνο να σκοτώσουν τα ίδια τους τα παιδιά ή τον ίδιο τους τον εαυτό, αφού η ανθρωπότητα είναι μία, και ο πλανήτης Γη ένας και ενιαίος.
Ο Ποσειδώνας μας θυμίζει την αληθινή μας ύπαρξη, που δεν είναι μόνο αυτό που βλέπουμε και αισθανόμαστε με τις πέντε αισθήσεις, αλλά και το άλλο μας κομμάτι, που μέσα από την φαντασία, τον οραματισμό, την προσευχή, μας θυμίζει ότι η ψυχή είναι κάτι διαφορετικό από το φθαρτό σώμα μας.
Όταν κάθε βράδυ κοιμόμαστε, βιώνουμε το Ποσειδώνα μέσα στα όνειρά μας. Όποιος μπορεί και αποκωδικοποιεί τα όνειρά του, ακούει την φωνή της ψυχής του. Από τα ταραγμένα όνειρα καταλαβαίνουμε την ταραχή της ψυχής μας, και το αντίθετο.
Ζούμε λοιπόν μια περίοδο, όπου καλούμαστε να βιώσουμε, τα αιτήματα του ιδεολόγου, ονειροπόλου, οραματιστή πλανήτη Ποσειδώνα, όπου μέσα από τους Ιχθύς, μας ζητάει να αφουγκραστούμε την Θεία φύση μας, και να προσφέρουμε στους συνανθρώπους μας, και τον πλανήτη γη που μας φιλοξενεί, την απέραντη αγάπη και τον σεβασμό μας.
Αλέκα Δουζίνα – Στυλιανού
