Στα όνειρα, στα οποία επικρατεί το λευκό, δηλαδή η έλλειψη οποιαδήποτε χρώματος και η ωχρότητα, η άχρωμη όψη των αντικειμένων και των προσώπων συσχετίζεται με το θάνατο.
Μέχρι η Ισπανία να εισάγει στην Ευρώπη το μαύρο χρώμα, ως χρώμα του πένθους, το άσπρο επικρατούσε σε όλον τον κόσμο, κι ακόμα επικρατεί σε ορισμένα μέρη, ως το χρώμα του θανάτου. Ακόμα και τώρα, στα καρναβάλια και σε άλλες εκδηλώσεις, το άσπρο σάβανο και το άσπρο του σκελετού αντιπροσωπεύουν το θάνατο. Στο συμβολισμό του υποσυνείδητου (που είναι του ονείρου), το μόνο παγκόσμιο και διαρκές, το λευκό συνεχίζει να είναι το χρώμα του θανάτου.
Αυτό που συμβαίνει είναι ότι με την έννοια της αμαρτίας, το μαύρο διατηρήθηκε για το κακό, ενώ το λευκό έγινε το χρώμα της γέννησης ή της αναγέννησης, του ότι έρχεται από την άλλη πλευρά του θανάτου, ότι δεν έχει βρωμίσει από την αμαρτία.
Για το λόγο αυτό, αν ο θάνατος θεωρείται κάτι κακό, ως το ύψιστο των κακών, το χρώμα του θα είναι το μαύρο, αλλά αν ο θάνατος θεωρείται προέκταση της ζωής, το χρώμα του είναι το λευκό.
Επομένως, φοβόμαστε, στην πραγματικότητα, για τη ζωή των ατόμων, αν τα δούμε στον ύπνο μας χωρίς χρώμα και για αντικείμενα, που στην πραγματικότητα έχουν χρώμα, θα βρεθούν σε απειλή καταστροφής.
Αν όμως τα αντικείμενα μας εμφανιστούν βαμμένα με λαμπερό λευκό και καθαρό (όχι ξεβαμμένο λευκό), αυτό που μας μηνύει είναι εμπιστοσύνη χωρίς προδοσία. Αντίθετα, αν τα άσπρα αντικείμενα είναι βρώμικα, είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα γίνουμε αντικείμενο προδοσίας.
