Μελετώντας τον Διάβολο καταλήξαμε λέγοντας πως είναι μια παραμορφωμένη αντανάκλαση της συνείδησής μας, οπότε τώρα αναλύοντας την κόλαση οφείλουμε να πούμε ότι αυτή η τελευταία συμβολίζει τον υπόγειο κόσμο του ασυνειδήτου.
Μέσα στην ανθρώπινη διαμάχη ανάμεσα στην παρόρμηση της εξέλιξης και τα πρωτόγονα ένστικτα –δηλαδή, την ανάδρομη παρόρμηση-, το να ονειρευόμαστε την κόλαση πηγάζει από το φόβο για το αποτέλεσμα αυτής της διαμάχης, τόσο αν έχουμε καταφέρει να επιστρέψουμε και να τον απορρίψουμε στο βάθος του υποσυνείδητου, όσο και αν τον έχουμε αποδεχτεί και αναγνωρίσει σαν μια μορφή συνειδητής διαστροφής,
Τέλος, όσο κι αν από την χριστιανική κόλαση είναι αδύνατον να δραπετεύσει κανείς, στα όνειρα καταφέρνουμε να ξεφύγουμε πολλές φορές, και αυτό σε όλες τις παραδοσιακές πραγματείες εκλαμβάνεται σαν οιωνός μακροζωίας, καθώς θυμίζει τον χαρακτήρα κάθαρσης της φωτιάς, και το ότι ο ίδιος ο Χριστός ταπεινώθηκε στην κόλαση πριν αναστηθεί, ως εκ τούτου όποιος καταφέρει ενώ έχει μπει στην κόλαση, να βγει, είναι πια εξαγνισμένος απο τη φωτιά ,αλλαγμένος και κάτοχος γνώσης και ενέργειας που λείπουν απο τον απλό άνθρωπο.
Αν ονειρευόμαστε την κόλαση σημαίνει ότι υποφέρουμε σε μια φαινομενικά αναπόδραστη κατάσταση. Μπορεί να έχουμε εναποθέσει μια απόφαση ή μια δράση στα χέρια κάποιου άλλου. Εναλλακτικά, μπορεί να έχουμε πολλούς εσωτερικούς φόβους και καταπιεσμένα συναισθήματα ενοχής. Είναι η στιγμή να σταματήσουμε να τιμωρούμε τον εαυτό μας και να χαλαρώσουμε για λίγο.
