Η γη, όπως κι η θάλασσα, έχει έναν μητρικό και γόνιμο συμβολισμό, αλλά ενώ η θάλασσα έχει κάτι απόμακρο, ασταθές και τρομακτικό, η γη είναι πιο οικεία, σταθερή και κοντινή. Γι’ αυτό το λόγο, η ταφή των νεκρών συμβολίζει την ειρήνη και την ηρεμία, που επιθυμούμε γι’ αυτούς και μετά ο τόπος αυτός μετατρέπεται σε χώρο λατρείας για τα οικεία πρόσωπα. Αυτό δίνει νόημα στην λατρεία της πατρίδας, που τελικά είναι η λατρεία της γης, όπου ξεκουράζονται οι πρόγονοί μας.

Κι αν η θάλασσα είναι η εικόνα της φρικτής μητέρας, η γη είναι η αγαπημένη μητέρα, που μας κράτα και μας τρέφει και που μπορεί να γίνει αρνητική σε εξωτερικές ακραίες καταστάσεις, όταν δηλαδή κραδάζεται από τα άλλα τρία στοιχεία της δημιουργίας: τη φωτιά, τον αέρα και το νερό. Γι’ αυτό το λόγο στα όνειρα που παρεμβάλλεται η γη σχεδόν είναι πάντα θετικά και γόνιμα και η ερμηνεία τους είναι εύκολη και άμεση.

Επομένως, για παράδειγμα, αν βλέπουμε μια γη πλούσια, πράσινη και ηλιόλουστη είναι πάντα ένας οιωνός πλούτου, ειρήνης κι ισορροπίας, τόσο σωματικά όσο και ψυχικά. Αν την σκάβουμε, σημαίνει ότι προετοιμάζουμε τον μελλοντικό μας πλούτο κι αν τη θερίζουμε, ο πλούτος είναι άμεσος. Αν δεν μπορούμε να τη δουλέψουμε αποκαλύπτει ότι δεν έχουμε αποθέματα και ικανότητες σωματικές ή πνευματικές. Αν είμαστε ξαπλωμένοι πάνω στη γη αποκαλύπτει το φόβο μας για τα κεκτημένα μας, είτε είναι αγαθά είτε κάποιος/α αγαπημένος/η. Αν βρισκόμαστε χαμένοι σε μια μεγάλη έκταση γης, στο οποίο μικραίνουμε σταδιακά αποκαλύπτει τον κίνδυνο της αποσύνθεσης της προσωπικότητάς μας, λόγω της μεγάλης απομόνωσης. Αν τρώμε γη συμβολίζει τη θυσία στη βαρβαρότητα της ζωής για να πετύχουμε ότι πολύτιμο και αιώνιο υπάρχει μέσα σ’ αυτήν.

Μια άλλη ερμηνεία είναι ότι αντιπροσωπεύει την ανατροφή και ότι πρέπει να είμαστε προσγειωμένοι. Αναζητάμε μια γερή βάση και κάποιο είδος σταθερότητας.

Αν δούμε μια βραχώδη ή άγονη γη σημαίνει αποτυχία σε αυτά, που έχουμε αναλάβει.